سیاستِ تقدیس مرگ، محوِ عامل خشونت
هم‌زمان با خبر کشته‎شدن شلیر رسولی، موضع‌گیری جنجالی معاون امور زنان ریاست‌ جمهوری ــ که به جای محکوم‌ کردنِ خشونت جنسی، کنش مرگ‌ بارِ «حفظ آبرو» را ستایش کرد ــ به‌ مثابه نشانه‌ی یک دستگاه معنایی مردسالارانه بر آتشِ اعتراض‌ها دمید و شکاف میان روایت رسمی و عدالت‌خواهی اجتماعی را عیان کرد. 

نقطه‌ی اتصال با ژینا
تنها یک‌هفته بعد، ۲۵ شهریور ۱۴۰۱، ژینا (مهسا) امینی در پی بازداشتِ گشتِ ارشاد در تهران جان باخت و فردایش در سقز به خاک سپرده شد؛ شعله‌های اعتراض سراسری با شعار «زن، زندگی، آزادی» فوران کرد. پیوستگی زمانی و مضمونی میان خشمِ کردستان در پرونده‌ی شلیر و انفجار سراسری پس از ژینا، از «آماده‌ باشِ اجتماعی» علیه تبعیض و خشونت سیستماتیک حکایت داشت. 

جمع‌بندی تحلیلی
مریوان در نیمه‌ی شهریور ۱۴۰۱ «آبستنِ اعتراض» بود: پرونده‌ی شلیر، سازوکارهای ستم جنسیتی را از سطحِ فردی به افقِ سیاسیِ عمومی بُرد؛ خیابان را به صحنه‌ی مطالبه‌ ی امنیت و کرامت زنانه تبدیل کرد و زبان اعتراض را از «روایت قربانی» به «حق‌خواهی جمعی» تغییر داد. از این منظر، کردستان یک هفته پیش از مرگ ژینا، پیش‌درآمدی عینی و عاطفی برای خیزش «زن، زندگی، آزادی» ساخت؛ خیزشی که ریشه‌ی آن نه در حادثه‌ای منفرد، بل در انباشتی از خشونتِ نهادی و پاسخِ اجتماعیِ نیرومند به آن بود.